πανδοχείος

-ον, Μ [πάνδοχος]

1. αυτός που δέχεται όλους («πῶς ἄφνω σὲ κατέπιεν ὁ πανδοχεῑος ᾅδης», Διγεν. Ακρ.)

2. το ουδ. ως ουσ. βλ. πανδοχείο.